تعیین ویژگیهای مبتلایان به اختلال اضطراب تعمیم یافته (GAD) بر اسـاس شاخصهای تفصیلی و سایر شاخصهای آزمون رورشاخ (در سیستم جامع اکسنر، 2003) هدف پژوهش حاضر بود تا امکان تشخیص GAD بر مبنای نتایج آزمون اخیر فراهم شود. بدین منظور، 30 بیمار واجـد اختلال اضطراب تعمیم یافته و 30 فرد فاقد این اختلال، با استفاده از مصاحبه بالینی و فهرست نشانه های اضطراب تعمیم یافته در DSM-IV، انتخاب شدند و پس از آن، آزمون رورشاخ به اجرا در آمد. نتایج دو گروه در آزمـون رورشاخ با استفاده از تحلیل نیمرخ و تحلیل واریانس چند متغیری مقایسه شد. نتایج به دست آمده امکان دستیابی به یک شاخص کلی با عنوان شاخص اضطراب (ANXI) را فراهم کرد.

مقدمه: این مطالعه با هدف بررسی و مقایسه مکانیزمها و سبکهای دفاعی افراد مبتلا به اختلال وسواس، بی اختیاری (OCD )، اختلال اضطراب تعمیم یافته(GAD)  و اختلال هراس اجتماعی(SP)  انجام پذیرفته است.روش: نمونه این پژوهش متشکل از افراد مبتلا به اختلال، وسواس بی اختیاری (30 نفر)، اختلال اضطراب تعمیم یافته (30 نفر)، اختلال هراس اجتماعی (30 نفر) و افراد غیر مبتلا (30 نفر) است که توسط روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده اند. ابزار مورد استفاده جهت سنجش مکانیزمهای دفاعی پرسشنامه سبکهای دفاعی (DSQ-40) می باشد. مکانیزمها و سبکهای دفاعی گروههای مبتلا با گروه بهنجار و الگوی مکانیزمهای دفاعی هر چهار گروه با استفاده از روش های آماری مقایسه میانگین ها، و تحلیل واریانس یک راهه و آزمون های تعقیبی با یکدیگر مقایسه شدند.یافته ها: بررسی های آماری نشان داد که گروه های مبتلا نسبت به گروه غیر مبتلا از سبکهای دفاعی رشد نایافته و روان آزرده به صورت معنا داری بیشتر استفاده می کنند و مشخص شد که میان گروه ها در استفاده برخی از مکانیزمهای دفاعی تفاوت معنا دار وجود دارد. به علاوه مشخص گردید که مشخصه اصلی الگوی دفاعی گروه مبتلایان به اختلال وسواس- بی اختیاری در مقایسه با گروه بهنجار در استفاده زیاد آنها از مکانیزم های دفاعی گذار به عمل، تشکل واکنشی و ابطال است به همین ترتیب مشخصه اصلی الگوی دفاعی گروه مبتلایان به اختلال اضطراب تعمیم یافته در مقایسه با گروه بهنجار در استفاده زیاد آنها از مکانیزم های دفاعی فرافکنی، آرمانی سازی، جسمی سازی و استفاده کمتر آنها از مکانیزم های دفاعی طنز و فرونشانی است و مشخصه اصلی الگوی دفاعی گروه مبتلایان به اختلال هراس اجتماعی در مقایسه با گروه بهنجار در استفاده زیاد آنها از مکانیزم های دفاعی فرافکنی، آرمانی سازی، جسمی سازی و پرخاشگری منفعلانه و استفاده کمتر آنها از مکانیزم دفاعی فرونشانی است.نتیجه گیری: مطالعه کنونی اهمیت بررسی مکانیزمهای دفاعی را چه در گستره بهنجار و چه در گستره بالینی جهت تشخیص و درمان اختلالات اضطرابی نمایان می سازد. یافته های این پژوهش به طور کلی با یافته های سایر مطالعات قابل مقایسه هستند، با این حال انجام پژوهش در زمینه مکانیزمهای دفاعی در ایران نیازمند توجه بیشتری است.

یک نمونه 36 نفری از بیماران مبتلا به اختلال اضطراب تعمیم یافته، با استفاده از مصاحبه بالینی بر اساس (2000) DSMI-IV-TR، انتخاب شدند. نیمی از آزمودنیها تحت روان درمانگری روان پویشی و نیم دیگر، به عنوان گروه مقایسه، به مدت سه ماه تحت دارودرمانگری قرار گرفتند. حضور و شدت نشانه های اضطراب آنها از طریق فهرست نشانه های اختلال اضطراب تعمیم یافته در (2000) DSM-IV-TR و ماده های سنجش اضطراب پرسشنامه MMPI-II (باچر و ویلیامز، 2000) قبل و بعد از درمانگری ارزیابی شدند. نتایج پژوهش بیانگر کاهش مشابه حضور نشانه های اضطراب در دو گروه بودند. اما شدت اضطراب، در گروه روان درمانگری روان پویشی کاهش بیشتری را نشان داد. نتایج بر اساس تعارضهای ادیپی در نظریه روان پویشی تفسیر شد.

زمینه: پژوهش های اندکی برای مطالعه اثربخشی مدل داگاس و مطالعه اثر متغیرهای سبب ساز اختلالات اضطرابی انجام شده اند و بیشتر پژوهشگران بر عوامل نگهدارنده و تداوم بخش اختلالات اضطرابی تمرکز داشته اند. اما پیرامون اثربخشی درمان شناختی مبتنی بر مدل داگاس بر نگرانی بیمارگون، شدت علایم و عوامل علت شناختی اختلال اضطراب تعمیم یافته در بیماران مبتلا به اختلال اضطراب تعمیم یافته شکاف تحقیقاتی وجود دارد. هدف: بررسی اثربخشی درمان شناختی مبتنی بر مدل داگاس بر نگرانی بیمارگون، شدت علایم و عوامل علت شناختی اختلال اضطراب تعمیم یافته در بیماران مبتلا به اختلال اضطراب تعمیم یافته بود. روش: پژوهش از نوع نیمه آزمایشی (پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری) همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش، کلیه افراد مبتلا به اختلال اضطراب تعمیم یافته مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر اصفهان از اردیبهشت ماه تا مهرماه سال 1396 بودند. 30 نفر به روش نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (15 نفری) جایگزین شدند. ابزار پژوهش عبارتند از: پرسشنامه های نگرانی ایالت پنسیلوانیا (مایر و همکاران، 1990)، مقیاس کوتاه سنجش اختلال اضطراب تعمیم یافته (اشپتزر و همکاران، 2006)، مقیاس عدم تحمل بلاتکلیفی (فریستون و همکاران، 1994)، پرسشنامه اجتناب شناختی (سکستون و همکاران، 2009)، پرسشنامه چرا نگرانی (هولوکا و همکاران، 200)، پرسشنامه جهت گیری منفی نسبت به مشکل (گوزلین و همکاران، 2005) و دوازده جلسه 90 دقیقه ای درمان شناختی مبتنی بر مدل داگاس (داگاس و روبیچاود، 2012). تحلیل داده ها با آزمون کواریانس و آزمون کرویت ماچلی انجام شد. یافته ها: درمان شناختی داگاس بر نگرانی بیمارگون، شدت علایم GAD، و عوامل علت شناختی GAD (جهت گیری منفی به مشکل، عدم تحمل بلاتکلیفی، اجتناب شناختی و باورهای مثبت نسبت به نگرانی) تاثیر معناداری داشت 0/05 >P). نتیجه گیری: بیمارانی که در جلسات شناخت درمانی داگاس شرکت کردند، نگرانی بیمارگون، شدت علایم و عوامل علت شناختی GAD آنان کمتر شد.

این پژوهش با هدف تدوین مدل اختلال اضطراب تعمیم یافته در کودکان پیش دبستانی شهر تهران انجام شد. پژوهش حاضر به شیوه کیفی و با استفاده ازروش نظریه زمینه ای انجام شده است. 19 متخصص کودک (روان شناس/روان پزشک) با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شده و داده ها با استفاده از مصاحبه نیمه ساختاریافته و تعاملی تا رسیدن به اشباع اطلاعات گردآوری شدند. برای تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزار MAXQDA نسخه استفاده شد. در کدگذاری باز 141 کد اولیه به دست آمد که در کدگذاری محوری بر اساس شباهت موضوعی در 21 دسته موضوعی قرار داده شدند. در مرحله سوم یا کدگذاری انتخابی، اختلال اضطراب تعمیم یافته به عنوان متغیر مرکزی یا اصلی شناخته شد. اطلاع از علل اختلال اضطراب تعمیم یافته، می تواند به خانواده ها، درمانگران و سیاست گذاران حوزه سلامت روان در جهت اصلاح شرایط به وجودآورنده این اختلال کمک کند.

زمینه و هدف: همپوشی نشانه شناختی اختلال اضطراب بیماری با اختلال های وسواس و اضطراب فراگیر توجه پژوهشگران را به فرایندهای شناختی مشترک میان آن ها جلب کرده است. هدف پژوهش حاضر، مقایسه اختلال اضطراب بیماری با اختلال وسواس و اختلال اضطراب فراگیر در سازه های فراتشخیصی شناختی بود. روش بررسی: روش پژوهش حاضر علی مقایسه ای بود. جامعه آماری این مطالعه را تمامی بیماران مبتلا به اختلال اضطراب بیماری، اختلال وسواس فکری عملی و اختلال اضطراب فراگیر تشکیل دادند که در سال 1398 به درمانگاه های دو بیمارستان حافظ و ابن سینا در شهر شیراز مراجعه کردند. نمونه پژوهش را پانزده بیمار مبتلا به اضطراب بیماری، پانزده بیمار مبتلا به وسواس و پانزده بیمار مبتلا به اضطراب فراگیر تشکیل دادند که به شیوه غیرتصادفی و هدفمند انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسش نامه کمال گرایی (هیل و همکاران، 2004)، مقیاس نگرش مسیولیت پذیری (سالکووسکیس و همکاران، 2002)، مقیاس عدم تحمل بلاتکلیفی (فریستون و همکاران، 1994) و پرسش نامه تجدیدنظرشده حساسیت اضطرابی (تیلور و کاکس، 1998) بود. داده ها با آزمون های تحلیل واریانس تک متغیره، خی دو، تحلیل واریانس چندمتغیره و آزمون تعقیبی LSD در سطح معناداری 0٫, 05 در نرم افزار SPSS نسخه 26 تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد، بین سه گروه اختلال اضطراب بیماری، اختلال وسواس فکری عملی و اختلال اضطراب فراگیر، از نظر سازه های عدم تحمل ابهام (0٫, 757=p)، کمال گرایی (0٫, 835=p) و مسیولیت پذیری (0٫, 616=p) تفاوت معناداری وجود نداشت؛ اما تفاوت در حساسیت اضطرابی میان سه گروه معنادار بود (0٫, 001>p). همچنین در آزمون تعقیبی میانگین حساسیت اضطرابی در گروه اضطراب بیماری به طور معناداری بیشتر از دو گروه دیگر بود (0٫, 001>p). نتیجه گیری: براساس یافته های پژوهش، سازه های کمال گرایی، مسیولیت پذیری و عدم تحمل ابهام از سازه های شناختی مشترک در اختلال اضطراب بیماری، اختلال وسواس فکری عملی و اختلال اضطراب فراگیر است؛ باوجوداین، افراد مبتلا به اختلال اضطراب بیماری به طور درخورتوجهی از حساسیت اضطرابی بیشتری رنج می برند.

1زمینه و هدف: اضطراب اجتماعی یکی از شایع ترین اختلالات روانی است که در افراد به ویژه در میان دانشجویان مشاهده می شود. این اختلال، که به ترس از ارزیابی منفی از سوی دیگران مرتبط است، می تواند بر روابط اجتماعی، عملکرد تحصیلی و سلامت روان تأثیرات منفی بگذارد. هدف این پژوهش بررسی ابعاد اضطراب اجتماعی، شیوع آن، عوامل مؤثر بر بروز اختلال و روش های ارزیابی آن در دانشجویان است. مواد و روش ها: مطالعه حاضر به صورت مروری بر پژوهش های پیشین در زمینه اضطراب اجتماعی انجام شد. برای تحلیل داده ها از مقیاس های مختلفی مانند مقیاس ترس از ارزیابی منفی و مقیاس پریشانی و اجتناب اجتماعی استفاده گردید. این مقیاس ها در ارزیابی علائم و شدت اضطراب اجتماعی در افراد مبتلا به کار گرفته شده است. یافته ها: مطالعات نشان می دهند که شیوع اضطراب اجتماعی در دانشجویان بین 7 تا 33 درصد متغیر است. عوامل مختلفی مانند ژنتیک، عوامل محیطی، سبک های مقابله ای و مصرف مواد مخدر می توانند در بروز و تشدید این اختلال نقش داشته باشند. همچنین، اضطراب اجتماعی یک ساختار چندبعدی است که شامل ترس از ارزیابی منفی، اجتناب از موقعیت های اجتماعی و ترس از ارزیابی مثبت می شود. تحقیقات نشان داده اند که اضطراب اجتماعی بیشتر در زنان و افراد جوان تر مشاهده می شود. نتیجه گیری: اضطراب اجتماعی یک اختلال شایع و پیچیده است که تأثیرات منفی بر سلامت روان و کیفیت زندگی دانشجویان دارد. درمان های شناختی-رفتاری و دارویی می توانند به کاهش علائم این اختلال کمک کنند. ارزیابی دقیق و به موقع این اختلال می تواند زمینه ساز بهبود کیفیت زندگی و عملکرد تحصیلی افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی باشد

1زمینه و هدف: با توجه به شیوع بالای اختلالات اضطرابی، همبودی بالای اختلال اضطراب اجتماعی و اختلال اضطراب فراگیر و اثرات منفی و پایدار اختلال اضطراب اجتماعی بر جنبه های مختلف زندگی فرد، مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر درمان گروهی تنظیم هیجان بر نشانگان اختلال اضطراب اجتماعی همبود با اختلال اضطراب فراگیر انجام شد. روش کار: پژوهش حاضـــر از نوع مطالعات شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری می باشد . جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی بیماران مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی همبود (Comorbidity) با اختلال اضطراب فراگیر مراجعه کننده به کلینیک های روان درمانی شهر شیراز بود که 30 نفر از جامعه مذکور با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش شامل مصاحبه بالینی ساختاریافته برای-V DSM (SCID-5) ، مقیاس اختلال اضطراب فراگیر-7، پرسشنامه اضطرب تعامل اجتماعی (SIAS) بود. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و با استفاده از نرم افزار27  SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: نتایج نشان داد که درمان گروهی تنظیم هیجان نشانگان اختلال اضطراب اجتماعی (0/001>p) و اختلال اضطراب فراگیر (0/001>p) را به طور معناداری کاهش داده است و این نتایج در پیگیری سه ماهه ثابت باقی مانده است (0/05

اثـربخشی نمایـش درمانگری بـر کاهش نشانـه های اختلال اضـطراب اجتماعی- شامل اضطراب کارآمدی، اجتناب کارآمدی، اضطراب اجتماعی و اجتناب اجتماعی ـ در این پژوهش بررسی شـد. 220 کودک (10-11 ساله) دو مدرسه ابتدایی تهران، مقیاس اضطراب اجتماعی لایبویتز برای کودکان و نوجوانان LSAS-CA)؛ ماسیاـ وارنر، کلاین و لایبویتز، 2003) را تکمیل کردند. سپس 32 نفر از کودکانی که بیشترین نمره ها را در مقیـاس LSAS-CA به دست آورده بودند به عنـوان نمونه انتخاب شدند و به طـور تصادفی در گروه آزمایشی (16 نفر) و گروه کنترل (16 نفر) قرار گـرفتند. گروه آزمایشی به مـدت 6 هفته، هفته ای دو بار در جلسه هـای دو ساعـته روان نمایشگری شرکت کردند. گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. یافته ها کاهش معنادار نشانه های مرضی در کودکان گروه آزمایشی در مقایسه با گروه کنترل را نشان دادنـد و یک پیگیـری سه ماهـه نیز پایداری نتایج را تایید کـرد. استلزامهای بالینی برای پیشگیری و درمان اختلال اضطراب اجتماعی در کودکان مورد بحث قرار گرفت.